Το «Βερμίλιο: Η νύφη του βουνού» χαιρετίστηκε από την πρώτη προβολή του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (όπου κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής) ως μια ομορφιά που πρέπει να εκτιμάται σε κάθε καρέ, με εξαιρετική λεπτότητα και γεμάτη αποχρώσεις. Πώς να μην εκπλαγείς από τη συνεχή θέα των Ιταλικών Άλπεων από την οπτική γωνία μιας μικρής πόλης απομονωμένης από τα πάντα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Είναι σαν μαγνήτης για τα μάτια, γοητευμένο από τόση φυσική ομορφιά, κινηματογραφημένο με δεξιοτεχνία από τη Μάουρα Ντελπέρο, η οποία ξέρει πώς να αναδεικνύει τη νηφαλιότητα του τόπου, τα επιβλητικά βουνά που τον περιβάλλουν, το αμυδρό φως των κατοίκων που βρίσκονται εκεί, χωρίς τίποτα να μπορεί να διαταράξει την καθημερινή τους γαλήνη πέρα από οικογενειακά σκάνδαλα.
Η Ντελπέρο, με μεγάλη δεξιοτεχνία, μας κάνει να νιώθουμε σαν φιλοξενούμενοι σε αυτή την πόλη και, πιο συγκεκριμένα, στις ζωές της κύριας οικογένειάς της, μπαινοβγαίνοντας σε σκηνές, μερικές φορές στη μέση της δράσης, και προσπαθώντας να είναι αντικειμενική για ό,τι συμβαίνει, χωρίς να εστιάζει σε περιττό δράμα ή ανατροπές που είναι τόσο εκπληκτικές όσο και τεχνητές. Μας βάζει πραγματικά στη ζωή αυτού του απομακρυσμένου ορεινού χωριού, πίνουμε μαζί τους, μαθαίνουμε στο σχολείο, παρατηρούμε την πατριαρχική καταπίεση. Το πρόβλημα είναι ότι στην πορεία, και στην επιδίωξη της αντικειμενικότητας, η ταινία ξεχνά να μας κάνει να μην νιώσουμε απολύτως τίποτα.
Ο τίτλος του «Βερμίλιο» αναφέρεται στο σκηνικό της ταινίας, ένα ιταλικό αλπικό χωριό. Στη μέση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η κοινότητα προσφέρει καταφύγιο σε έναν λιποτάκτη του σικελικού στρατού, τον Πιέτρο, ο οποίος έσωσε τον συνάδελφο του στρατιώτη Ατίλιο από το γερμανικό μέτωπο και τον επέστρεψε στην οικογένειά του στο χωριό. Η Λουτσία η μεγαλύτερη κόρη του δασκάλου του χωριού ερωτεύεται τον Πιέτρο και παντρεύονται λίγο πριν από το πολυαναμενόμενο τέλος του πολέμου. Αυτό που φαίνεται να είναι μια περίοδος ικανοποίησης, όμως, σύντομα αμαυρώνεται όταν η μεταπολεμική επίσκεψη του Πιέτρο στη Σικελία παρουσιάζει μια απροσδόκητη ανατροπή της μοίρας που επηρεάζει μόνιμα τις ζωές της Λουτσία και της οικογένειάς της.
Το «Βερμίλιο» είναι μια από εκείνες τις ταινίες όπου όλοι φαίνονται να κινούνται με τη μισή ταχύτητα ενός κανονικού ανθρώπου. Τρώνε αργά το γάλα από μια αγελάδα, σερβίρουν πρωινό νωχελικά, περπατούν στις καθημερινές τους δουλειές με σκυμμένο κεφάλι. Δεν υπάρχει κανένα διεγερτικό που να μπορεί να το αλλάξει αυτό ανά πάσα στιγμή, και ούτε καν οι στιγμιαίες χαρές δεν μπορούν να αλλάξουν αυτή την ατμόσφαιρα συνεχούς θλίψης, συνεχούς καθυστέρησης του χρόνου, μιας σχεδόν εγκληματικής ηρεμίας. Η ακινησία μερικές φορές συγχέεται με την ποιότητα, τον συγγραφικό κινηματογράφο.
Η αφήγηση της ταινίας δεν ακολουθεί μια κλασική πορεία αρχής, μέσης και τέλους, αλλά μάλλον είναι ένα ποτάμι που βλέπουμε να ρέει και που δεν θα δούμε ποτέ να καταλήγει κάπου. Αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό, καθώς μόνο μία από τις πολλές ιστορίες του έχει κάποιο είδος επίλυσης, οι υπόλοιπες συνεχίζονται όπως η ζωή, η οποία δεν σταματά ποτέ να διαδραματίζεται μπροστά στην κάμερα. Ούτε τα μαθήματα του καθηγητή, ούτε οι μεθυσμένοι στο μπαρ, ούτε οι αποστάτες του πολέμου που ζουν κρυμμένοι παρουσιάζονται με απόλυτη φυσικότητα.
Υπάρχει δράμα στο «Βερμίλιο», αλλά είναι το είδος του δράματος που οι θεατές αποφασίζουν να αντλήσουν από αυτό, επειδή η συνεχής παρατήρηση της Ντελπέρο σημαίνει ότι, πολλές φορές, δεν γνωρίζουμε καν ποιες είναι οι απόψεις των χαρακτήρων για το τι τους συμβαίνει. Η δουλειά του θεατή δεν είναι απλώς να παρακολουθεί παθητικά όσα γίνονται στην οθόνη. Πρέπει να συμπεραίνει πολύ περισσότερα από αυτά που του προσφέρει η ταινία, δεν είναι εύκολο να βγάλει συμπεράσματα όταν γνωρίζει μόνο φευγαλέες εικόνες από τις προσωπικότητες χαρακτήρων που μιλούν λίγο και για τους οποίους μόλις που βλέπει μια περιγραφή.
Movie info
Ιταλία – Γαλλία – Βέλγιο, 2024.
Σκηνοθεσία: Μάουρα Ντελπέρο.
Σενάριο: Μάουρα Ντελπέρο.
Ηθοποιοί: Τομάσο Ράνιο, Μαρτίνα Σκρίντζι, Τζουζέπε Ντε Ντομένικο.
Διάρκεια: 119 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση