ΡΩΜΗ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ
Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι ήταν ένας επαγγελματίας σκηνοθέτης που εργαζόταν στην ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία του Μουσολίνι όταν επαναπροσδιόρισε την καριέρα του και σχεδόν εγκαινίασε το νεορεαλιστικό κίνημα με ταινίες που γυρίστηκαν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και δεν ήταν οπαδός των ανταρτών, άρχισε να εργάζεται στην ταινία «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη» (1945) πριν η Ρώμη πέσει στα χέρια των Συμμάχων και γύρισε το δράμα του με τους αντάρτες που πολεμούν τους Γερμανούς και τους Ιταλούς φασίστες στους δρόμους της απελευθερωμένης πόλης, εν μέσω της φτώχειας, της καταστροφής και της αβεβαιότητας του μέλλοντος
Το «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη» είναι πρώτη μεταπολεμική ιταλική ταινία που γυρίστηκε και είναι γραμμένη κάτω από απελπιστικές συνθήκες κατά τη διάρκεια της κατοχής και γυρισμένη λίγο μετά την απελευθέρωση, έχει παγιδεύσει πολύ επιδέξια στον φακό της κάμερας την ατμόσφαιρα καθώς και μια εικόνα εκείνων των φρικτών εποχών. Με ηθοποιούς στην πλειοψηφία τους ερασιτέχνες, σχεδόν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με κλεμμένες κάμερες, η δημιουργία αυτής της ταινίας πιθανότατα κόστισε ελάχιστα σε πραγματικά χρήματα. Αλλά αξίζει όσο χίλιες άλλες ταινίες, γιατί έχει όλη την αξία ενός σπάνιου ντοκιμαντέρ, που κοστολογείται από τον ανθρώπινο πόνο και πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές. Παρακολουθώντας την, τις μισές φορές εύχεται κανείς να ήταν νεκρός, λαχταρά να μην έχει καμία σχέση με την ανθρωπότητα, να είναι αθώος που μοιράζεται το παραμικρό από τα χαρακτηριστικά της και τις άλλες μισές είναι περήφανος που ανήκει σε ένα είδος που μπορεί να ξεπεράσει όλες τις δοκιμασίες, όλα τα βασανιστήρια, για χάρη ενός ιδανικού.
Ο Άλντο Φαμπρίτσι, που υποδύεται έναν ιερέα, με το θλιμμένο πρόσωπό ενός κλόουν ακτινοβολεί μια άνεση που εκτείνεται πολύ πέρα από την οθόνη. Με το χιούμορ του, την απλότητά του, με την ακλόνητη πίστη του στην έμφυτη καλοσύνη του ανθρώπου, μπορείς να αρπαχθείς από τη δύναμή του με την ίδια προθυμία που κάνουν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, προσευχόμενοι αυτό που βλέπεις να είναι απλώς ένας φευγαλέος εφιάλτης. Η Άννα Μανιάνι είναι η πρωταγωνίστρια, έχει ένα λεπτό τραγικό πρόσωπο με μεγάλους κύκλους κάτω από τα μάτια της· τα μαλλιά της είναι απεριποίητα και φοράει ένα βρώμικο παλιό φόρεμα. Είναι όμορφη στη φυσικότητά της, στην κούραση της, στην απελπισία της, όμορφη στη σύντομη χαρά της και στον τραγικό θάνατό της.
Κοιτάζοντας πίσω πάνω από ογδόντα χρόνια, η αμεσότητα των επίκαιρων είναι λιγότερο εμφανής από τις προσπάθειες του Ροσελίνι και των συγγραφέων του (συμπεριλαμβανομένου του Φεντερίκο Φελίνι) να απορρίψουν τις συμβάσεις της συμβατικής κινηματογράφησης και όλο το συνοδευτικό μελόδραμα και να επιτύχουν κάτι πιο οργανικό και πραγματικό. Η ένταση είναι εμφανής στο «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη» ένα πορτρέτο που διαδραματίζεται στις τελευταίες ημέρες του πολέμου και είναι λιγότερο οφειλόμενο στο μεγάλο δράμα, όπως το αγωνιώδες τρέξιμο της Άννας Μανιάνι στον δρόμο καθώς ο αρραβωνιαστικός της, ένας αντάρτης, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, είναι σίγουρα η πιο διάσημη στιγμή της ταινίας μαζί με μικρές στιγμές επιβίωσης, απελπισίας, γενναιοδωρίας και θυσίας που αποτυπώνονται σε όλη τη διάρκεια της. Ο Ροσελίνι χρησιμοποιεί τα συντρίμμια και την καταστροφή της χώρας ως σκηνικό του και τους μη ηθοποιούς ως καστ του με τα αποτελέσματα να είναι πιο αποτελεσματικά και ανησυχητικά από τη συγκριτικά συμβατική (αν και ακόμα τολμηρή) Ρώμη.
Movie Info
Ιταλία, 1945.
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι.
Σενάριο: Σέρτζιο Αμιντέι, Φεντερίκο Φελίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι.
Ηθοποιοί: Άννα Μανιάνι, Άλντο Φαμπρίτσι, Μαρσέλο Πογκλιέρο.
Διάρκεια: 103 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση