Ο ΛΟΓΟΣ
Το Ordet («Ο Λόγος») είναι μια ταινία που βασίζεται μάλλον χαλαρά σε ένα θεατρικό έργο που γράφτηκε τη δεκαετία του ’20 από τον Kaj Munk, έναν Δανό πάστορα που σκοτώθηκε από τους Ναζί, και αντί να αποφύγει τις θεατρικές ρίζες της ιστορίας, ο Ντράγιερ τις αγκαλιάζει. Η ταινία είναι σαφώς σκηνική στην εκτεταμένη χρήση εσωτερικών χώρων, κάτι που επέτρεψε στον σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει μια σειρά από μεγάλα πλάνα, καθώς και μερικές εξαιρετικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες βαθιάς εστίασης για να αναδείξει μια σειρά από εξαιρετικές ερμηνείες, και να αποτυπώσει τις διαφορές απόψεων με τον πιο έντονο τρόπο. Οι συγκρούσεις, τόσο οι εσωτερικές όσο και οι εξωτερικές, επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό σε ζητήματα πίστης, καθώς οι χαρακτήρες αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν τις διαφορές πεποιθήσεών τους (ο ένας είναι άθεος, ο άλλος πιστεύει ότι είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ) όταν ένας επικείμενος γάμος τους αναγκάζει να αξιολογήσουν τη σχέση τους με το μεταφυσικό. Επίσης, ο σκόπιμος ρυθμός της ταινίας ενθαρρύνει την εμβάθυνση στη συζήτηση και την ανάπτυξη στοχαστικών απαντήσεων στα ζητήματα που αναδεικνύονται.
Το δανέζικο σκηνικό ενσωματώνεται αποτελεσματικά στην ιστορία, καθώς η τραχιά ύπαιθρος δίνει μια ξένη και άθλια αίσθηση. Χαρακτήρες και πρόβατα διασχίζουν τους αμμόλοφους, ενώ παρακολουθούμε μόνο αποσπάσματα συζήτησης, χωρίς ποτέ να είμαστε σαφείς για το από πού προέρχονται ή πού πηγαίνουν. Η κοινότητα είναι επίσης εχθρική και αόριστα αποκλειστική, χαράσσοντας μεταφυσικές γραμμές βασισμένες σε μεγάλο βαθμό στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Και δεν είναι μόνο ότι οι διαιρέσεις συμβαίνουν σε θρησκευτικά ή ταξικά όρια. Η κεντρική οικογένεια διασπάται εκ των έσω από τις αντικρουόμενες αξίες τους. Ο πατέρας (Μόρτεν) διαφωνεί με τον γιο του, ο αδελφός με τον αδελφό του. H ταινία συμπυκνώνει τις θρησκευτικές συγκρούσεις ενός έθνους σε αυτές μιας μόνο οικογένειας. Από τη μία πλευρά, έχουμε τον Γιοχάνες, τον διαταραγμένο γιο που πιστεύει ότι είναι ο Ιησούς Χριστός, τρελός από τη μελέτη του για τον Κίρκεγκορ, τον φιλόσοφο του οποίου ο χλευασμός προς τους ολιγόπιστους, τον οδήγησε να πάρει λάθος αποφάσεις. Από την άλλη, έχουμε τον Μίκελ, ο οποίος στερείται κάθε είδους πίστης, παρά το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με την Ίνγκερ, μια γυναίκα της οποίας η πίστη είναι αναμφισβήτητη, και της οποίας η κόρη, η Μάρεν, συμμερίζεται τις ένθερμες πεποιθήσεις της μητέρας της. Ο τρίτος γιος, ο Άντερς, αγαπά την κόρη του ντόπιου ράφτη Πίτερ, του οποίου τις πεποιθήσεις αντιτίθεται ο Μόρτεν, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ένωση του νεαρού ζευγαριού, ακόμη και όταν ο Άντερς υποστηρίζει ότι η αγάπη τους πρέπει να υπερβαίνει όλες τις διαφορές.
Η Δανία έχει μακρά ιστορία θρησκευτικού αγώνα, καθώς ο παραδοσιακός Χριστιανισμός έχει εξασθενήσει μπροστά στους κοσμικούς στοχαστές, ενώ διάφορες αιρέσεις έχουν αναδυθεί για να καλύψουν το κενό. Στο «Λόγο», οι χαρακτήρες αγωνίζονται να εκφράσουν την πίστη τους αντιπαραβάλλοντάς την με τους άλλους. Επιπλέον, πολλοί που χρησιμοποιούν τις πεποιθήσεις τους για να χωρίσουν ο ένας από τον άλλον, όπως ο Μόρτεν και ο Πίτερ, τελικά αποδεικνύονται ελλιπείς, με τον Μόρτεν να είναι ουσιαστικά άπιστος και τον Πίτερ να είναι ταυτόχρονα δηλητηριώδης και μισαλλόδοξος. Οι ενδιαφέρουσες αποχρώσεις της ταινίας εκφράζονται επίσης στον χαρακτήρα του Μίκελ, ο οποίος είναι επίσης ένας από τους πιο ηθικά ηθικούς χαρακτήρες του δράματος.
Ο Λόγος του τίτλου της ταινίας είναι αυτός του Θεού. Και, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, ο λόγος του Θεού είναι η Πίστη. Έτσι, φυσικά, είναι ο ένας χαρακτήρας με πραγματική πίστη του οποίου η μοίρα πρέπει να δοκιμάσει τις πεποιθήσεις των άλλων. Είναι στην πραγματικότητα όσο πιο καθαρός μπορεί να γίνει ένας μύθος χριστιανικής ανάστασης, αλλά όχι λιγότερο ισχυρός. Οι πολλές συζητήσεις, οι αντιπαραθέσεις και τα επιχειρήματα της ταινίας οδηγούν το θεατή να ζυγίσει τις δικές του πεποιθήσεις, ενθαρρύνοντας τον να διευκρινίζει συνεχώς εάν βρίσκεται μεταξύ πίστης ή αμφιβολίας Είναι μια ταινία απόλυτης πεποίθησης, ένα έργο πραγματικής πίστης. Σε αυτή την εποχή της ειρωνείας, του κυνισμού και της υπαρξιακής ανομίας, η πιστότητα του «Λόγου» είναι ταυτόχρονα παλιομοδίτικη και αναζωογονητική. Ακόμα και για τον ταπεινό αφηγητή, έναν καχύποπτο σκεπτικιστή από παλιά, ο Λόγος είναι κάτι σαν κινηματογραφικό θαύμα. Η ταινία ολοκληρώνει την τριλογία της πίστης του Ντράγιερ που ξεκίνησε με το βωβό «Τα Πάθη της Ιωάννας της Λωραίνης» και συνεχίστηκε με τις «Μέρες Οργής» του 1943 .
Movie info
Δανία, 1955.
Σκηνοθεσία: Καρλ Τέοντορ Ντράγιερ
Σενάριο: Καρλ Τέοντορ Ντράγιερ
Ηθοποιοί: Χένρικ Μάλμπεργκ, Έμιλ Χας Κρίνστενσεν, Μπριγκίτε Φεντερσπίελ, Κάι Κρίστιανσεν, Γκέρντα Νίλσεν, Πέρμπεν Λέρντορφ
Διάρκεια: 126 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση