ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
Από την εναρκτήρια σκηνή σε έναν ιταλικό δρόμο, κατά την οποία ένας αγρότης και τα βουβάλια του εμφανίζονται για να τους εμποδίσουν το δρόμο, οι Τζόις αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της Bentley τους και να μπουν στον πλούσιο αισθησιασμό της ιταλικής υπαίθρου. Ένα μοτίβο αναδύεται, μόνοι τους, εμπλέκονται σε αιχμηρούς διαλόγους που χαρακτηρίζονται από πικρές κατηγορίες και συνεχείς αντιφάσεις. Η Κάθριν είναι εύθραυστη και επικριτική. Ο Άλεξ φαίνεται σαρκαστικός και περιφρονητικός. Στη συνέχεια, μόλις ενταχθούν στην κοινωνία των άλλων, ο καθένας ζηλεύει όταν ένας πιθανός αντίπαλος κάνει τον σύντροφο τους να χαμογελάσει.
Από τη μία πλευρά, έχουν χάσει την επαφή με την όμορφη, εύφορη γη και τους ζεστούς, ζωηρούς ανθρώπους της. Από την άλλη, είναι η πανταχού παρούσα κατάσταση του θανάτου, που ενσαρκώνεται από τον Βεζούβιο στον ορίζοντα. Η θνητότητα παρουσιάζεται στην ταινία ως σύντροφος της ζωής, πιο εμφανώς σε μια σκηνή όπου μια νεαρή σύζυγος προσεύχεται να κάνει ένα μωρό σε ένα παρεκκλήσι κατακόμβης, του οποίου τα κρανία κοσμούν τους τοίχους.
Μετρώντας οκτώ χρόνια πίσω, σημαίνει ότι η Κάθριν και ο Άλεξ πιθανότατα ερωτεύτηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, μια εποχή χάους και ευθραυστότητας. Προφανώς, έχουν προ πολλού προσαρμοστεί στους καθησυχαστικούς ρόλους που παίζουν ο ένας προς όφελος του άλλου, εκείνη η λογική, ικανή νοικοκυρά-οικοδέσποινα, εκείνος ο ευκίνητος επιχειρηματίας. Αυτή η έξαρση των διαφωνιών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους κάνει και τους δύο να αναζητούν μια εναλλακτική λύση. Στις αντίστοιχες διαδρομές τους, ενδίδουν στην ευαλωτότητα που, ειρωνικά, θα μπορούσε να τους φέρει πιο κοντά αν ποτέ καταφέρουν να την δείξουν ο ένας στον άλλον τον πραγματικό του εαυτό.
O Άλεξ ελπίζει σε μια ρομαντική περιπέτεια με τη Μαρί, μια Γαλλίδα που επισκέπτεται το νησί Κάπρι. Το γεγονός ότι η Μαρί φοράει γύψο στο πόδι της σημαίνει ότι κυριολεκτικά ακουμπάει στον Άλεξ, ένα συναίσθημα φροντίδας που προφανώς του αρέσει και δεν βιώνει με τη γυναίκα του, που φορά κανονικά παπούτσια. Η Κάθριν αναζητά πνευματική τροφή, κάτι πέρα από το φυσικό και υλικό. Τελικά θα καταλήξει σε ένα μουσείο της Νάπολης αναζητώντας ανάταση ανάμεσα στα υπέροχα αγάλματα Ρωμαίων θεών, αυτοκρατόρων και αθλητών. Το μόνο που βρίσκει είναι μια πλήρης έλλειψη σεμνότητας.
Μια μαγική ιστορία αγάπης που αφηγείται όμορφα χωρίς ούτε μια ψευδαίσθηση. Αξιοποιεί στο έπακρο τον νεκρό χρόνο της, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία αυτής της υψηλής ποιότητας. Το παθιασμένο της τέλος εξακολουθεί να συγκινεί ακόμη και σήμερα, περίπου εβδομήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της. Σε νανουρίζει με το συνηθισμένο της σενάριο, όπου δεν φαίνεται να συμβαίνουν πολλά, αλλά μετά από λίγο το εκπληκτικό ιστορικό μεσογειακό τοπίο γίνεται μέρος της ιστορίας και ένα φαινομενικά άκαρδο ζευγάρι που οδεύει προς το διαζύγιο βρίσκει ξανά την ελπίδα καθώς το νέο πνευματικό τους περιβάλλον τους φέρνει μια ανανέωση της αγάπης.
Το τέλος προσφέρει δύο κορυφώσεις συναισθήματος. Κατά τη διάρκεια του πρώτου αποσπάσματος, με την Κάθριν και τον Άλεξ ενωμένους σε μια ανασκαφή στην Πομπηία, τα θέματα της ιστορίας συγκλίνουν σε μια συγκλονιστικά εύστοχη εικόνα. Στο δεύτερο απόσπασμα, το οποίο διαδραματίζεται στη Νάπολη κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής πομπής, είναι σαν να σπάει επιτέλους ο πάγος ανάμεσα τους.
Movie info
Ιταλία, 1954.
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι.
Σενάριο: Βιταλιάνο Μπρανκάτι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, Κολέτ.
Ηθοποιοί: Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Τζορτζ Σάντερς, Μαρία Μάουμπαν, Πολ Μίλερ, Άνα Προκλκέμερ.
Διάρκεια: 105 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση