THE TENANT
Ένα ψυχολογικό θρίλερ, που ίσως θέλει να γίνει ταινία τρόμου, αλλά αντ’ αυτού καταλήγει να είναι μια αλλόκοτη ταινία γνωστή για την τρομακτική της εμφάνιση, την στοιχειωτική καταπιεστική της ατμόσφαιρα και τον διαβόητο σκηνοθέτη της που ντύνεται γυναίκα. Σκηνοθετείται με νευρική ενέργεια από τον Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε αυτήν. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του 1964 “La Locataire Chimerique” του Πολωνού σατιρικού συγγραφέα Ρόλαντ Τόπορ και το σενάριο γραμμένο από κοινού από τον Ζεράρ Μπραχ και τον Πολάνσκι.
Η ταινία του πολιτογραφημένου Γάλλου σκηνοθέτη, παίζει ως μια ζοφερή ιστορία αστικής παράνοιας που φτάνει στα άκρα. Κατά καιρούς φαίνεται να ασφυκτιά κάτω από την ίδια της τη δυστυχία. Αλλά η ανέκφραστη, σκληρή ερμηνεία του Πολάνσκι είναι τόσο σοβαρή και ασυνήθιστη, που η ταινία αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα όσο πιο δυσάρεστη γίνεται η αντίδρασή της σε έναν εχθρικό κόσμο που λυμαίνεται τους αδύναμους και τους ανάπηρους. Είναι ένα παράξενο μείγμα λογοτεχνικών στοιχείων γεγονός που την καθιστά κάπως ελκυστική επειδή δεν κάνει καμία προσπάθεια να είναι ελκυστική ή συμβατική.
Ο Πολωνός μετανάστης Τρελκόφσκι (Ρόμαν Πολάνσκι), ένας δειλός υπάλληλος στο Παρίσι, μαθαίνει για ένα κενό διαμέρισμα μέσω ενός φίλου από τη δουλειά του. Σε μια επίσκεψη στο ζοφερό, αξιοσέβαστο κτίριο, η γελαστή, προσβλητική θυρωρός (Σέλεϊ Γουίντερς) του λέει ότι η τελευταία ένοικος, μια νεαρή, ανύπαντρη κυρία ονόματι Σιμόν Σούλε, πήδηξε από το παράθυρο και νοσηλεύεται. Όταν του λένε ότι δεν μπορεί να νοικιάσει το διαμέρισμα μέχρι να πεθάνει η τωρινή ένοικος, ο αποφασισμένος κυνηγός διαμερισμάτων καταφέρνει παρόλα αυτά να κάνει μια συμφωνία με τον ιδιότροπο ηλικιωμένο ιδιοκτήτη (Μέλβιν Ντάγκλας). Στη συνέχεια, ο Τρελκόφσκι επισκέπτεται το νοσοκομείο σε μια φρικιαστική επιθανάτια αναμονή. Εκεί συναντά τη φίλη της Σιμόν, Στέλλα (Ιζαμπέλ Ατζάνι), η οποία δεν αναγνωρίζεται από το θύμα και οι δυο τους αναστατώνονται από την ανατριχιαστική κραυγή τρόμου της ασθενούς. Στη συνέχεια, ο Τρελκόφσκι θα παρακολουθήσει με τη Στέλλα μια ταινία κουνγκ φου με τον Μπρους Λι. Αλλά ο Τρελκόφσκι δεν μπορεί να βρει επαφή μαζί της και οι δύο χωρίζουν φιλικά έχοντας δημιουργήσει μια εύθραυστη ρομαντική σχέση.
Η αυτόχειρας πεθαίνει και ο νιώθοντας τυχερός Τρελκόφσκι μετακομίζει. Αλλά το κτίριο γίνεται εφιάλτης για τον υπάλληλο. Οι γείτονες παραπονιούνται για τον θόρυβο όταν οι ενοχλητικοί φίλοι του από τη δουλειά έρχονται για τα εγκαίνια του σπιτιού. Οι ενοικιαστές χωρίς λόγο στέκονται για ώρες κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο της κοινόχρηστης τουαλέτας απέναντι από την αυλή του διαμερίσματός του. Οι ανώνυμοι γείτονες παραπονιούνται για θόρυβο από το διαμέρισμά του τις ώρες που ο Τρελκόφσκι δεν είναι καν σπίτι. Ο αυταρχικός ιδιοκτήτης τον προειδοποιεί συνεχώς να κάνει ησυχία ή θα αντιμετωπίσει έξωση. Ο ενοικιαστής αρνείται να υπογράψει μια αίτηση για έξωση ενός άλλου ενοικιαστή, ενός με μια ανάπηρη κόρη, την οποία δεν γνωρίζει καν, γεγονός που τον καθιστά ξένο σώμα στο κτίριο. Και σε μια τρύπα πίσω από το ντουλάπι του ανακαλύπτει ένα ανθρώπινο δόντι. Σαν να μην ήταν αρκετοί αυτοί οι λόγοι για να βρει άλλο διαμέρισμα, αρχίζει να έχει παραισθήσεις ότι οι άλλοι ενοικιαστές συνωμοτούν για να τον κάνουν να αυτοκτονήσει, λαμβάνει παράξενα απόκρυφα βιβλία για την αρχαία Αίγυπτο, που ήταν το ενδιαφέρον του πρώην ενοικιαστή και ρούχα της νεκρής γυναίκας. Ο ενοικιαστής τελικά σπάει και αρχίζει να ντύνεται γυναίκα, και γίνεται ολοένα και πιο παρανοϊκός και αυτοκτονικός.
Η ταινία καταφέρνει να πετύχει ακριβώς αυτό που επιθυμούσε ο σκηνοθέτης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι καλοφτιαγμένη και κάθε καρέ αφηγείται μια ιστορία, είτε σχιζοφρένειας, είτε ανεξιχνίαστης φρενίτιδας καθώς η ταινία είναι γεμάτη σκιές, που χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία ένας από του μεγαλύτερους διευθυντές φωτογραφίας ο Σβεν Νίκβιστ, για να υποδηλώσει το σκοτάδι της αυτογνωσίας του Τρελκόφσκι.
«Ο ένοικος» σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες της τριλογίας «Αποστροφή» και «Το μωρό της Ρόζμαρι», δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό του πρωταγωνιστή, καθώς ο Τρελκόφσκι είναι και εύθραυστη ψυχή και η άποψη του για τον κόσμο είναι εξαιρετικά υποκειμενική υποθέτοντας ότι όλα και όλοι είναι διεφθαρμένοι και καταστροφικοί. Έχει τεράστια σημασία ότι ο Πολάνσκι επέλεξε τον εαυτό του σε αυτόν το ρόλο, γιατί και η ζωή του ήταν μια συνεχής ταλαιπωρία, από το Ολοκαύτωμα μέχρι την δολοφονική ενέργεια της οικογένειας Μάνσον. Φαίνεται ότι πίστευε ίσως και δικαιολογημένα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν σκληροί και δολοφονικοί μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο Τρελκόφσκι ήταν μια από τις πιο αυτοβιογραφικές προσωπικότητες στο έργο του, ήταν επιλογή του να μετατρέψει τον Ρώσο μετανάστη του αρχικού μυθιστορήματος σε Πολωνό και οι συνεχείς αναφορές στην αλλοδαπή ιδιότητα, ακόμη και όταν διαμαρτύρεται αδύναμα ότι είναι Γάλλος πολίτης, σίγουρα έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα του Πολάνσκι ως και ο ίδιος ένας ξένος στην κοινότητα του Χόλυγουντ.
Movie info
Γαλλία, 1976
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Σενάριο:Ρομάν Πολάνσκι, Ζεράρ Μπρακ
Ηθοποιοί: Ρομάν Πολάνσκι, Ιζαμπέλ Αντζανί, Μέλβιν Ντάγκλας, Σέλεϊ Γουίντερς, Λίλα Κέντροβα
Διάρκεια: 126 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση