LA BELLE NOISEUSE
Η Μπεάρ πρωταγωνιστεί ως η Μαριάν, ένα όμορφο κορίτσι που βρίσκεται σε μια θυελλώδη σχέση με έναν νεαρό καλλιτέχνη, τον Νικολά (Ντέιβιντ Μπουρστστάιν). Ο Νικολά λαχταρά να γνωρίσει το είδωλό του, τον βετεράνο ζωγράφο Φρένχοφερ (Μισέλ Πικόλι), ο οποίος ζει σε μια όμορφη γαλλική βίλα με την αγαπημένη του και πρώην μοντέλο Λιζ (Τζέιν Μπίρκιν). Ο έμπορος έργων τέχνης Πόρμπους (Ζιλ Αρμπόνα) τους συστήνει και μαθαίνουμε για το ημιτελές αριστούργημα του Φρένχοφερ, “La Belle Noiseuse”, ή αλλιώς την όμορφη “τρελή”. Κάποιος προτείνει ότι η Μαριάν θα μπορούσε να ποζάρει για τον Φρένχοφερ και ο Νικολά την προσφέρει εθελοντικά χωρίς να τη συμβουλευτεί πρώτα.
Η ταινία λειτουργεί χάρη στις επιβλητικές ερμηνείες των Πικολί και Μπεάρ, και χάρη στις όμορφες πινελιές του Μπερνάρ Ντουφούρ, ο οποίος εμφανίζεται ως το χέρι του Φρένχοφερ (αν και ο Πικολί σαφώς ζωγραφίζει και σχεδιάζει και ο ίδιος). Ο σκηνοθέτης Ζακ Ριβέτ κρατάει την κάμερά του ακίνητη για πολλά λεπτά κάθε φορά καθώς παρακολουθούμε την κενή σελίδα να μετατρέπεται σε κάτι όμορφο, ή τη Μαριάν, καθώς κρατάει άκαμπτα, με πόνο την πόζα της, ή τον Φρένχοφερ που προσπαθεί να μεταφέρει την πραγματική ομορφιά στον καμβά. Πολλές μεγάλες στιγμές περνούν χωρίς λέξη, ούτε καν μουσική.
Υπάρχουν περισσότερα στο «Η ωραία καβγατζού» από τον πίνακα, φυσικά. Αναμφίβολα, πρόκειται κυρίως για τον πίνακα, αλλά κάνει διαλείμματα για να δώσει πού και πού κάποιες στιγμές με τη Λιζ και τον Νικολά. Φυσικά ο Ριβέτ δεν έχει καμία ανάγκη από προφανή αφήγηση, αλλά ταυτόχρονα η ταινία έχει τις δικές της ανατροπές. Μεγάλο μέρος της αμφιβολίας που νιώθει ο Νικολά μόλις η Μαριάν ξεκινά τη δουλειά της με τον Φρένχοφερ διατυπώνεται σε μια ανδρική ευθραυστότητα που εδραιώνεται στη συζήτηση μεταξύ της Λιζ και της Μαριάν, προς την αρχή της ταινίας, προτού δοθεί σε αυτούς τους ανθρώπους λόγος να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους και ο ένας τον άλλον.
Το «Η ωραία καβγατζού» μοιάζει απόλυτα αγνό. Ίσως οφείλεται στις επιδείξεις τεχνικής δεινότητας του Ριβέτ ο οποίος δεν είναι ένας μηχανικός σκηνοθέτης, αλλά την εποχή που γύρισε τη ταινία, ήταν ένας δεξιοτέχνης στο απόγειο των δυνάμεών του. Υπάρχει μια επιπόλαιη επιδεξιότητα στην δεξιοτεχνία της ταινίας. Η αισθητική της εντυπωσιάζει με μια απλότητα που διαψεύδει την πολυπλοκότητά της ως έργο τέχνης. Τα μεγάλα πλάνα, τα αργά ζουμ και η βαθιά εστίαση δίνουν στη ταινία μια αίσθηση πειθαρχημένης ακινησίας, ακόμη καλύτερα για να καταγράψει τις σχολαστικές προσπάθειες των δύο κύριων θεμάτων του καθώς δημιουργούν τέχνη από τη ζωή.
Ο Ριβέτ ήταν ιδρυτικό μέλος του Γαλλικού Νέου Κύματος, μαζί με τους Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφό, Ερίκ Ρομέρ και Κλοντ Σαμπρόλ. Ξεκίνησε ως κριτικός για το Cahiers du Cinema και τελικά απέκτησε και ο ίδιος κάμερα. Αλλά ενώ οι άλλοι σκηνοθέτες έβρισκαν ο καθένας μια θέση για τον εαυτό του, ο Ριβέτ ασχολήθηκε με την αναζήτηση του νοήματος της τέχνης μέσα στον κινηματογράφο.
Μία από τις πρώτες του ταινίες, η «Out 1», διήρκεσε περίπου 12 1/2 ώρες και έχει προβληθεί μόνο μία φορά. Έχει επίσης εξερευνήσει τη φύση του θεάτρου καθώς και της ζωγραφικής (Gang of Four, Va Savoir). Και άλλες φορές, απλώς επιθυμούσε να πει μια πιο συμβατική ιστορία. Το θρίλερ του «Secret Defense» αφιέρωσε τρεις ώρες προσπαθώντας να κατανοήσει έναν φόνο αντί να τον προβάλει για συγκινήσεις. Και η λαμπρή τετράωρη ταινία του «Joan the Maid» επανέλαβε την ιστορία της Joan of Arc με μια αίσθηση όμορφης απελπισίας. Η πιο περίπλοκη και όμορφη ταινία του μέχρι σήμερα, είναι το «Celine and Julie Go Boating», η οποία υπήρξε η πιο κοντινή με την οποία έφτασε ποτέ ο Ριβέτ στο να μπει στον ίδιο τον κινηματογράφο. Αλλά το «La Belle Noiseuse» είναι αναμφισβήτητα η πιο διάσημη ταινία του. Ακόμα και με την ακραία διάρκειά της, έχει μια καθαρότητα, μια αγνότητα που σε κάνει να ξανασκεφτείς τις δυνατότητες του κινηματογράφου. Δεν είναι απλώς μια ταινία ζωγραφικής, είναι ένας πίνακας ως ταινία.
Αφήστε μια απάντηση