Στο πρώτο πλάνο της ταινίας The Substance βλέπουμε ένα ωμό αυγό. Ένα χέρι με λαστιχένια γάντια εγχέει με μια σύριγγα μια απροσδιόριστη ουσία στον κρόκο του αυγού. Περνούν μερικά δευτερόλεπτα και ακολουθεί μια κυτταρική διαίρεση και ένα δεύτερος τέλειος κρόκος αναδύεται από τον πρώτο.
Στη συνέχεια η εικόνα αλλάζει και βλέπουμε ένα αστέρι των Όσκαρ στο Walk of Fame με το όνομα Ελίζαμπεθ Σπαρκλ. Αυτό το αστέρι παρακολουθούμε να φθείρεται με μια γρήγορη διαδοχή μαζί με τους τίτλους της ταινίας. Όσο περνούν τα χρόνια, δημιουργεί ρωγμές, πέφτει βρωμιά πάνω του, άνθρωποι περνούν και συμπεριφέρονται όλο και πιο απρόσεκτα. Στη πραγματικότητα αυτό που συμβαινει στο αστέρι είναι αυτό που προκειται να κάνει η ταινία στον κύριο χαρακτήρα της. Κάποτε η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ (Ντέμι Μουρ) ήταν μια ιδιαίτερα περιζήτητη ηθοποιός βραβευμένη με Όσκαρ, εξαιτίας τυ οποίου έλαβε και το αστέρι στο Χόλυγουντ. Στην πορεία όμως η κινηματογραφική της καριέρα έχει τελειώσει και τώρα έχει χτίσει ένα τεράστιο κοινό με τη δική τηλεοπτική εκπομπή γυμναστικής ’’Sparkle Your Life’’. Ωστόσο το αφεντικό της (Ντένις Κουέιντ) έχει αποφασίσει να την αντικαταστήσει με ένα νεότερο πιο φρέσκο πρόσωπο.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια πολύ νέα και σέξι γυναίκα που να προσελκύει το ανδρικό κοινό. Ο κόσμος της Ελίζαμπεθ καταρρέει όταν μαθαίνει αυτή την απόφαση. Κάποια μέρα καθώς οδηγεί τη προσοχή της αποσπά το θέαμα μιας διαφημιστικής πινακίδας με την αντικατάσταση του εαυτού της. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος θα οδηγηθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Ελίζαμπεθ καταλήγει στο νοσοκομείο όπου θα διαπιστώσει ότι είναι τυχερή που δεν έχει σοβαρά τραύματα.
Αυτό είναι το “The Substance“
Ο νοσοκόμος που εξέτασε την σπονδυλική της στήλη της λέει «Είσαι καλή υποψήφια». Αμέσως της δίνει ένα φλασάκι με την ένδειξη The Substance στη μια πλευρά και ένα αριθμό τηλεφώνου στην άλλη. Όταν βάζει το φλασάκι στην τηλεόραση βλέπει μια παρουσίαση και μια φωνή να λέει «Εχετε ονειρευτει ποτέ να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. Πιο νέος, πιο όμορφος, πιο τέλειος. Μια μόνο ένεση ξεκλειδώνει το DNA σας, ξεκινώντας μια νέα κυτταρική διαίρεση που θα απελευθερώσει μια άλλη εκδοχή του εαυτού σας». Με την επεξήγηση «Οι δυο εκδοχές πρέπει να συνυπάρχουν. Το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν πρέπει να ξεχνάς. Είσαι ένα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου».
Κάπως έτσι θα δεχθει την πρόταση που της έγινε να καταναλώσει αυτή τη μυστηριώδη ουσία που θα την κάνει ξανά νέα. Λίγο μετά την χρήση αυτής της ουσίας γεννά από την ίδια την αδύνατη εικοσάχρονη Σου (Μάργκαρετ Κουάλεϊ). Υπάρχει όμως ένα μειονέκτημα θα πρέπει και οι δυο να μοιραστουν τον ίδιο χρόνο. Η Σου όμως μαγεμένη από την λάμψη της δημοσιότητας δεν θέλει πραγματικά να μοιραστεί το χρόνο της. Αυτή η ουσία έχει μια ορισμένη σύνδεση και τα δυο σώματα είναι πάντα παρόντα. Ζούν παράλληλα σε έναν εναλλασσόμενο ρυθμό αφύπνισης και ύπνου. Πρέπει να τροφοδοτει το ένα το άλλο ώστε να παραμείνουν σε ισορροπία. Αν αυτό δεν συμβεί το πραγματικό σώμα αποσυντίθεται σιγά σιγά και μη αναστρέψιμα.
Σχετικά με τη ταινία..
Η ταινία δεν είναι μόνο θύμα της τρέλας για την ομορφιά και τη νεότητα, για την οποία υποτιθέμενα έχει παράπονα, είναι η ίδια μέρος αυτής της τρέλας.
Η Γαλλίδα σκηνοθέτης Κοραλί Φαρζά μας έχει κάνει τις απαραίτητες συστάσεις το 2017 με το ντεμπούτο της Revenge, ένα απλό θρίλερ βιασμού-εκδίκησης, και από εκεί φάνηκε η τάση της στην αφήγηση των ταινιών της με ένα πιο φεμινιστικό τρόπο. Ένα άλλο στοιχείο που της αρέσει είναι το γυμνό σώμα. Ακόμα και όταν οι γυναίκες φορούν κάτι αυτό είναι ιδιαίτερα τολμηρό. Αυτό όμως είναι μέρος της δεύτερης ταινίας της, όταν αφορά κυρίως την ανδρική άποψη για τις γυναίκες. Επίσης εδώ επιλέγει το είδος body horror. Δείχνει βελόνες να τρυπούν τις φλέβες, μάτια με πολλαπλές ίριδες, σώματα χωρισμένα στη μέση, έντερα χυμένα στο πάτωμα, άκρα να στρίβουν ή να γερνούν με τερατώδη τρόπο, όπως και σώματα παραμορφωμένα και σπασμένα.
Σκηνοθετική σκοπιά
Η Φαρζά κινηματογραφεί αυτή την ασχήμια σαν σε διαφημιστική ταινία. Όλα είναι όμορφα, πολύ φωτισμένα, πολύ απαλά. Αυτή η απλότητα αρέσει στη ταινία. Θέλει να είναι αιματηρή και βρώμικη. Και μετά μέσα από αυτή την αηδία και την υποτιθετική σωματική φρίκη, ξαφνικά είναι απίστευτα καθαρή και απαλή, όπως ακριβώς οι γυναίκες της ταινίας.
Μετά από περίπου δυο ώρες, ο ήπιος μύθος αλλάζει σ’ ένα μακάβριο εφιάλτη όπου τα αδύνατα σώματα των γυναικών θα γίνουν τέρατα και οι δύο βασικοί γυναικείοι χαρακτήρες θα λουστουν με τόσο αίμα που αμέσως μας φέρνει στο νου το φινάλε της ταινίας του Μπράιαν Ντε Πάλμα Carrie.
Στην αρχή, αυτό θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα σοβαρό δράμα. Ωστόσο στο σενάριο του, το οποίο κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών 2024, η Φαρζά επιλέγει ένα συνδυασμό σωματικού τρόμου και σάτιρας. Οι οπτικές εικόνες του The Substance είναι σκόπιμα ανησυχητικές και μπορεί να είναι εντελώς ενοχλητικές για ορισμένους θεατές.
Η Μουρ παίζει τέλεια το ρόλο της συνειδητής και περίπλοκης Ελίζαμπεθ, η οποία περνάει μια μορφή βασανιστηρίων όταν η ρηχή και φιλόδοξη Σου αποφασίζει να αναλάβει τη ζωή της. Η Κουάλεϊ δίνει επίσης μια ξεχωριστή ερμηνεία ως Σου, η οποία δεν μοιάζει να είναι ποτέ εντελώς ανθρώπινη επειδή δεν δημιουργηθηκε ως πλήρως διαμορφωμένος ενήλικας. Αντί να περάσει από τις ανθρώπινες εμπειρίες της ωρίμανσης, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, η Σου μπορεί να περιγραφεί μόνο ως κάπως άψυχη με υπανάπτυκτη προσωπικότητα.
Τελικά το πραγματικό τρόμο του The Substance δεν τον βρίσκεις τόσο στο αιματοκύλισμα, αλλά στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στην πραγματική ζωή θα έκαναν τις ίδιες επιλογές που κάνει η Ελίζαμπεθ για να δείχνει νέα και όμορφη, με οποιοδήποτε κόστος και ανεξάρτητα από τη ζημιά που προκαλεί.
Αφήστε μια απάντηση