Βασισμένη στη συλλογή διηγημάτων του Σέρινταν Λε Φάνου του 1872, «Σκοτεινός Πύργος», και συγκεκριμένα στην ιστορία «Καρμίγια», η ταινία του Ντράγιερ ήταν στην πραγματικότητα μόνο η τρίτη με βρικόλακες που γυρίστηκε ποτέ μέχρι τότε (μετά το «Νοσφεράτου» του Φ.Γ. Μουρνάου του 1922 και το «Δράκουλα» του Τοντ Μπράουνινγκ (1931)). Ωστόσο, το «Vampyr» είναι στην ουσία μια πειραματική ταινία, με έναν περιπλανώμενο ρυθμό που εστιάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά σε μια συναρπαστική πλοκή.
Όταν ξεκινά η ταινία, συναντάμε τον Άλαν Γκρέι (τον χρηματιστή Βαρόνο Νικολά ντε Γκούνζμπουργκ που χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τζούλιαν Γουέστ), έναν νεαρό άνδρα που ενδιαφέρεται για όλα τα πράγματα του αποκρυφισμού. Έχει φτάσει στο μικρό γαλλικό χωριό Κουρτεμπιέρ αναζητώντας φαντάσματα και περιπέτεια. Σχεδόν αμέσως, ο Ντράγιερ δείχνει ότι κάτι υπερφυσικό συμβαίνει στην Κουρτεμπιέρ. Ο Άλαν όχι μόνο βλέπει σκιές χωρίς σωματική μορφή να κινούνται στο δάσος, αλλά γίνεται επίσης μάρτυρας της δολοφονίας ενός από τους πλούσιους κατοίκους της πόλης.
Καθώς ο Άλαν μαθαίνει σιγά σιγά ότι ένας βρικόλακας κρύβεται πίσω από το κακό στην πόλη, ο Ντράγιερ τυλίγει την ταινία του με την ίδια αυστηρότητα που θα δούμε σε μεταγενέστερα έργα του, ενώ χρησιμοποιεί φυσικές εικόνες για να αποδώσει τον τρόμο. Δυσοίωνη ομίχλη σκεπάζει το δάσος, ενώ ανησυχητικοί θόρυβοι αντηχούν από μακριά. Είναι ένας κόσμος αέναου ηλιοβασιλέματος, ένα μέρος όπου πνεύματα παίζουν στο σκοτάδι. Ο Άλαν σύντομα μαθαίνει ότι ο βρικόλακας είναι στην πραγματικότητα η Μαργκερίτ Σοπέν (Ενριέτ Ζεράρ) και ότι αυτή είναι υπεύθυνη για τους θανάτους πολλών ανθρώπων στην πόλη.
Παρόλο που τεχνικά πρόκειται για μια ταινία σύγχρονου ήχου, από αισθητικής άποψης, το «Vampyr» αποτελεί την τέλεια σύνοψη της κορύφωσης στην οποία είχε φτάσει η τέχνη του βωβού κινηματογράφου στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ο Ντράγιερ γύρισε τη ταινία σαν βωβή, με ελάχιστα μόνο κομμάτια διαλόγου στα οποία χρησιμοποίησε τρεις διαφορετικές γλώσσες (Γερμανικά, Γαλλικά και Αγγλικά) για να αποφύγει τη χρήση υποτίτλων στη διεθνή διανομή. Η κληρονομιά του βωβού κινηματογράφου του «Vampyr» μπορεί να φανεί σε όλα, από τη ρευστότητα της κίνησης της κάμερας, μέχρι τη χρήση μακροσκελών ενδιάμεσων τίτλων για να εξηγήσει τα σημεία της ιστορίας και αργότερα μια έντονη εξάρτηση από ένα βιβλίο με παραδόσεις βρικολάκων για να συμπληρώσει τα κενά σχετικά με τη φύση του υπερφυσικού κακού της ταινίας
Το υπερφυσικό στοιχείο στο «Vampyr» διαπερνά κάθε καρέ, κάτι που ακριβώς την καθιστά μια τόσο υποβλητική εμπειρία. O Ντράγιερ αντλεί από κάθε είδους υπερφυσική παράδοση, δίνοντάς σκιώδεις φιγούρες που περιφέρονται σε όλη την ταινία, όπου παράξενοι, ανεξήγητοι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου ενός άντρα με ένα μεγάλο δρεπάνι, που μπαίνουν και βγαίνουν από την ιστορία χωρίς εξήγηση και των ονειρικών καταστάσεων, τα οποία κορυφώνονται στην πιο διάσημη σκηνή της ταινίας όπου ο Άλαν Γκρέι ονειρεύεται ότι είναι παράλυτος και κλειδωμένος σε ένα φέρετρο με γυάλινο παράθυρο ένα τόσο ανησυχητικό πορτρέτο ζωντανού θανάτου που έχει ποτέ αποτυπωθεί σε σελιλόιντ.
Γυρισμένη στη Γαλλία, η ταινία του Ντράγιερ σχεδόν ένα αιώνα μετά εξακολουθεί να ενοχλεί και να μαγεύει.
Γαλλία – Γερμανία, 1932. Σκ: Καρλ Θέοντορ Ντράγιερ. Σν: Κρίστεν Γιούλ, Καρλ Θέοντορ Ντράγιερ. Ηθ: Τζούλιαν Γουέστ, Ρένα Μάντελ, Μορίς Σουτζ. Δρ: 75 λεπτά.
Αφήστε μια απάντηση