Όταν ο τρόμος έγινε ρεαλισμός
Υπάρχουν ταινίες που επηρεάζουν ένα είδος. Ωστόσο είναι κι εκείνες που επανακαθορίζουν τους κανόνες του. Το «28 Μέρες Μετά» (28 Days Later, 2002), σε σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ, δεν είναι απλώς άλλη μια post-apocalyptic ιστορία με μολυσμένους. Είναι ένα φιλμ που με λίγα χρήματα, έναν δυνατό πυρήνα ιδέας κι επομένως ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, κατάφερε να φέρει επανάσταση στο σύγχρονο σινεμά τρόμου.
Η πλοκή με μια ματιά
Ένας ιός με το όνομα Rage διαρρέει από εργαστήριο στο Λονδίνο και μεταδίδεται με καταστροφική ταχύτητα. Ο Τζιμ (Cillian Murphy), ξυπνά μόνος του σε ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο και ανακαλύπτει πως ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά. Οι περισσότεροι είναι μολυσμένοί, η κοινωνία καταρρέει, επομένως οι επιζώντες δίνουν μάχη να απομεινει λίγη ανθρωπιά μέσα στο χάος.
Γιατί ξεχωρίζει
Το δυνατό χαρτί της ταινίας δεν είναι απλώς τα «ζόμπι». Εδώ οι μολυσμένοι δεν είναι αργοκίνητοι και χάρτινοι – αλλά γρήγοροι, λυσσασμένοι και φαινομενικά ασταμάτητοι. Ο Μπόιλ αποφεύγει τις κλασικές horror ευκολίες και εστιάζει στον ψυχολογικό τρόμο, την αίσθηση της απομόνωσης αλλά και την απώλεια του κοινωνικού ιστού.
Η χρήση ψηφιακής κάμερας (μια τότε καινοτομία) προσδίδει στο φιλμ μια ωμή, ντοκιμαντερίστικη υφή. Η εικόνα δεν είναι πάντα όμορφη — και δεν πρέπει να είναι. Το Λονδίνο μοιάζει πιο τρομακτικό όταν είναι άδειο, σιωπηλό, και καθόλου κινηματογραφικό. Κι εκεί κρύβει τη μαγεία του φιλμ.
Οι ερμηνείες
Ο Cillian Murphy, σε έναν από τους πρώτους μεγάλους του ρόλους, κουβαλά το φιλμ με έναν χαρακτήρα που από αθώος παρατηρητής θα γίνει ικανότατος επιζών. Η Naomie Harris (Selena) προσφέρει στιβαρή παρουσία, ενώ ο Brendan Gleeson είναι εξαιρετικός στον ρόλο ενός τρυφερού πατέρα με βαριά μοίρα.
Ηθικά διλήμματα και πολιτική ανάγνωση
Πέρα από τον τρόμο, η ταινία τολμά να θέσει και πολιτικά ερωτήματα: Ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός όταν ο στρατός παίρνει τον έλεγχο; Τι σημαίνει να χάνεις την ανθρωπιά σου στην προσπάθεια για επιβίωση; Ποιοι αξίζουν την επιβίωση και γιατί;
Το «28 Μέρες Μετά» δεν είναι απλώς μια καλή horror ταινία. Είναι ένα έργο που επηρέασε μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφιστών, άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τις πανδημικές ιστορίες και –κυρίως– μας υπενθύμισε πόσο εύθραυστος μπορεί να είναι ο πολιτισμός μας.
Pop rating
Ιδανικό για: fans του είδους, όσους αγαπούν ψυχολογικό και ρεαλιστικό τρόμο.
Δείτε το trailer
Δείτε επίσης:
«28 Χρόνια Μετά»: Η μεγάλη επιστροφή του franchise τρόμου
Αφήστε μια απάντηση