Κάποια πράγματα απλώς δεν εξαφανίζονται ποτέ – όπως τα παλιά σινεμά, οι αθάνατοι έρωτες… και οι δεινόσαυροι του Σπίλμπεργκ. Το “Jurassic World: Rebirth” ήρθε να μας θυμίσει ότι η φύση έχει τον τρόπο της να επιστρέφει – με ή χωρίς εισιτήριο.
Η νέα ταινία της σειράς πατά πάνω στις αναμνήσεις του πρωτότυπου Jurassic Park, αλλά με δική της, πιο μοντέρνα ερμηνεία. Επιστήμονες, εταιρείες, κρυφά πειράματα και (φυσικά!) μία νέα απερίσκεπτη ιδέα, στήνουν ένα σκηνικό γεμάτο ένταση, θεαματικές σκηνές και ένα υποβόσκον σχόλιο για την αλαζονεία του ανθρώπου απέναντι στη φύση.
Ένας κόσμος που αλλάζει… αλλά δεν μαθαίνει
Η ταινία μάς μεταφέρει σε ένα μέλλον όχι και τόσο μακρινό, όπου δεινόσαυροι και άνθρωποι συνυπάρχουν – όχι πάντα ειρηνικά. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, αλλά τα παθήματα δεν φαίνεται να γίνονται μαθήματα. Το DNA συνεχίζουν να το “πειράζουν”, οι δεινόσαυροι θα γίνουν πιο έξυπνοι (ή εμείς πιο απρόσεκτοι;) και όλα δείχνουν πως η ισορροπία της φύσης είναι ένα πολύ εύθραυστο πράγμα.
Οι χαρακτήρες (παλιοί και νέοι) κινούνται μέσα σε έναν κόσμο που τους ξεπερνά – αλλά προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες, τις ηθικές γραμμές, και, ενίοτε, το κεφάλι τους πάνω από το στόμα ενός πτεροδάκτυλου.
Θέαμα με ψυχή
Το “Jurassic World: Rebirth” είναι πρωτίστως ένα θεαματικό blockbuster. Οι δεινόσαυροι είναι εντυπωσιακοί, τα εφέ εξαιρετικά, ενώ η δράση ακατάπαυστη. Εκεί όμως που η ταινία ξεχωρίζει, είναι στις πιο ήσυχες στιγμές – αυτές που σταματά για λίγο το κυνηγητό και μας θυμίζει τελικά τι θαύμα (και τι ευθύνη) είναι η ζωή, φυσική ή τεχνητή.
Χωρίς να θέλει να γίνει βαρύγδουπη, η ταινία ανοίγει συζητήσεις για την επιστήμη, την εξέλιξη, την απληστία – με τρόπο απλό και κατανοητό. Δεν διεκδικεί τον τίτλο της φιλοσοφικής αποκάλυψης, αλλά ξέρει να δίνει τροφή για σκέψη ανάμεσα στις δαγκωματιές.
Μια ταινία για τις μεγάλες οθόνες
Αν κάτι ξέρει καλά να κάνει η σειρά “Jurassic”, είναι να δημιουργεί σινεμά που θες να το ζήσεις με παρέα, ποπ κορν και λίγο σφιγμένο χέρι στο μπράτσο του διπλανού. Η “Αναγέννηση” συνεχίζει αυτή την παράδοση, με σεβασμό στο παρελθόν και ματιά στο μέλλον.
Δεν είναι μια τέλεια ταινία – έχει τις υπερβολές της, τους προβλέψιμους διαλόγους της, και τις γνωστές δραματικές εξάρσεις. Όμως καταφέρνει αυτό που υπόσχεται: να μας διασκεδάσει, να μας εντυπωσιάσει αλλά και να μας κάνει να σκεφτούμε. Πώς θα ήταν να περπατάμε πλάι σε έναν βροντόσαυρο;…
Movie info
Η.Π.Α, 2025
Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς
Σενάριο: Ντέιβιντ Κόεπ
Ηθοποιοί: Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζόναθαν Μπέιλι, Μαχερσάλα Άλι, Ρούπερτ Φρεντ, Μανουέλ Γκαρσία-Ρούλφο, Εντ Σκρέιν, Ντέιβιντ Ιακόνο
Διάρκεια: 133 λεπτά
Αφήστε μια απάντηση